Zwieszanie się z motocykla to technika, która kilka lat temu była namiętnie stosowana przez zawodników MotoGP. Dziś pojawia się coraz rzadziej, ale ze względu na to, jak jest efektowna, wciąż budzi zainteresowanie motocyklistów.
Każdy z nas widział to nie raz: wyścigi superbike i motocyklista wiszący obok motocykla nie przymierzając – jak huba na drzewie. Można się z takiej pozycji śmiać, a można ją podziwiać. Zwieszanie się, czyli mocne zsuwanie ciała z kanapy w stronę środka zakrętu, ma swoje plusy, ale też minusy, a stosowane w złym miejscu i w zły sposób potrafi przynieść więcej szkody niż pożytku.
Po co w ogóle się zwieszać?
Fizyka jest nieubłagana – na zakręcie działa na Ciebie siła odśrodkowa, a żeby utrzymać motocykl na obranym torze jazdy, musisz balansować pomiędzy przyczepnością opon, prędkością i kątem złożenia. Zwieszanie się pozwala „oszukać” nieco tę fizykę – dzięki przeniesieniu masy ciała do wewnątrz zakrętu możesz utrzymać mniejszy kąt pochylenia motocykla przy tej samej prędkości. To oznacza większy margines bezpieczeństwa, bo opona pracuje w korzystniejszym zakresie, a Ty zyskujesz trochę przestrzeni, zanim dotkniesz podnóżkiem asfaltu.
W sporcie kiedyś był to standard – przy prędkościach torowych każdy dodatkowy procent przyczepności jest na wagę złota. Jednym z najbardziej znanych zawodników stosujących mocne zwieszanie się z motocykla był Noriuki Haga. Ale i na zwykłej drodze szczególnie w ciasnych winklach czy podczas dynamicznej jazdy w górach delikatne przesunięcie bioder potrafi zrobić różnicę.
Plusy zwieszania się
Pierwszy i najbardziej oczywisty plus: większa przyczepność w zakręcie. Mniejszy kąt złożenia motocykla to mniejsze ryzyko uślizgu, szczególnie gdy asfalt jest wątpliwej jakości albo na winklu leży warstwa piasku.
Drugi: większa stabilność. Zwieszenie ciała pozwala utrzymać masę motocykla w bardziej neutralnej pozycji, przez co zawieszenie pracuje efektywniej, a opony lepiej trzymają.
Trzeci: lepsza kontrola nad motocyklem. Gdy przesuwasz się w stronę wewnętrznej, masz więcej „czucia” przodu motocykla – łatwiej wyczuć moment, w którym przyczepność zaczyna się kończyć. W takiej pozycji prościej jest też szybko zmienić kierunek jazdy, bo ciało już pracuje dynamicznie.
Niektórzy dodają też aspekt psychologiczny – w pozycji torowej czujesz się jak zawodnik. A pewność siebie, jeśli nie przechodzi w brawurę, jest na motocyklu bardzo pomocna.
Minusy i pułapki
Brzmi jak przepis na idealną technikę? Nie do końca.
Po pierwsze: zwieszanie wymaga opanowania i płynności. Źle wykonane może przynieść odwrotny skutek – jeśli przeniesiesz ciało zbyt późno lub zbyt gwałtownie, zaburzysz równowagę motocykla i zamiast pewnego wejścia w zakręt, zafundujesz sobie nerwowy taniec na asfalcie.
Po drugie: na drodze publicznej bywa to niepraktyczne. Zwieszenie wymaga miejsca na motocyklu i wokół niego. W gęstym ruchu, na zakrętach o ograniczonej widoczności czy na dziurawej nawierzchni – nie ma sensu. Co gorsza, nadmierna demonstracja tej „torowej” techniki na ulicy może implikować kolejne błędne decyzje, np. zbyt szybkie wejście w zakręt tylko po to, żeby „ładnie wyglądało”.
Kolejne minusy to nieergonomiczność i zmęczenie. Jeśli nie masz opanowanej pozycji na motocyklu, będziesz trzymał się kierownicy jak poręczy w autobusie. To szybko odbierze Ci siły i zmniejszy precyzję sterowania. Początki bywają bolesne – dosłownie, bo mięśnie ud, brzucha i pleców dostają solidny wycisk.
Jak to robić dobrze?
Kluczem jest płynność i timing. Przenoszenie ciała zaczynamy jeszcze przed wejściem w zakręt – biodra przesuwamy w stronę środka, kolano lekko odchylamy, stopę na zewnętrznym podnóżku dociskamy. Ręce luźne, wzrok daleko w kierunku wyjścia z zakrętu. To nie jest praca siłowa – to taniec z motocyklem, a nie zapasy.
Na początku warto zacząć od pozycji półzwieszonej – przesunięcie bioder o kilkanaście centymetrów, lekki skręt tułowia, delikatne odciążenie kierownicy. Dopiero gdy poczujesz się pewnie, możesz przejść do pełnego, torowego zwieszania, w którym niemal całe ciało wysuwa się w stronę środka zakrętu.
Porównanie stylów pozycji
- Styl torowy – maksymalna efektywność, całe ciało wysunięte, kolano przy asfalcie, wzrok daleko w zakręt. Świetny na torze, na drodze to raczej przesada.
- Styl drogowy – lekkie przesunięcie bioder, górna część ciała pochylona do wewnątrz. Daje korzyści przyczepności i stabilności bez ekstremalnych ruchów. Idealny w codziennej, dynamicznej jeździe.
- Styl off-roadowy – odwrotność torowego: w terenie ciało często przesuwamy na zewnątrz zakrętu, żeby dociążyć zewnętrzne koło i utrzymać trakcję na luźnym podłożu. Próba stosowania torowego zwieszania w piachu to proszenie się o glebę.
Trening w praktyce
Możesz ćwiczyć na placu, torze kartingowym, ale najlepiej na profesjonalnym obiekcie – ODTJ. Zacznij od zakrętów o stałym promieniu, ćwicz płynne przechodzenie z jednej strony motocykla na drugą i utrzymywanie stałej prędkości. Nie patrz pod koło – wzrok prowadź tam, gdzie chcesz jechać.
Jeśli możesz, nagraj się – dopiero na filmie zobaczysz, czy faktycznie się zwieszasz, czy tylko myślisz, że tak jest.
Zwieszanie się jest narzędziem – w rękach świadomego motocyklisty pozwala jechać szybciej, bezpieczniej i z większą kontrolą. W rękach tego, który robi to tylko na pokaz, może być kłopotliwe. Najważniejsze, by stosować tę technikę z głową, wiedzieć, kiedy jest na nią miejsce, i pamiętać, że ostatecznie liczy się płynność jazdy, a nie to, jak efektownie wyglądasz, kiedy ktoś na ciebie patrzy.
Tylko u nas – 5 lat ochrony
Twoje bezpieczeństwo jest dla nas ważne. Nasze produkty są objęte naszym bezpłatnym programem 5 lat ochrony, dzięki któremu możesz otrzymać wsparcie w przypadku kradzieży czy uszkodzeń. Aby skorzystać z tej wyjątkowej oferty, zarejestruj swój zakup na naszej stronie internetowej.
