Dwadzieścia lat temu, po wielu trudnych konsultacjach i licznych protestach motocyklistów, niezadowolonych z ograniczania ich wolności, przyjęto normę dotyczącą motocyklowych protektorów - EN 1621. W zależności od tego, jaką część ciała chroni, uzupełniany jest dodatkową cyfrą. EN 1621-1 oznacza ochronę stawów i kończyn, EN 1621-2 ochronę pleców, zaś EN 1621-3 ochronę klatki piersiowej. Występują ponadto dwa stopnie ochrony: level 1 i level 2, różniące się odpornością na uderzenie.
Sposobów ochrony może być kilka - producenci stosują różne technologie zależne od sposobu użytkowania (szosa, tor, off-road), typu odzieży (skóra, tekstylia), a nawet własnych tradycji. Niezależnie od typu i producenta, każdy ochraniacz musi mieć jednak wspomniany certyfikat i oznaczenie CE.
Pianka lub gąbka
Większość tak zwanych "ochraniaczy piankowych", które możemy spotkać w kieszeniach na plecach kurtki motocyklowej lub w kieszeniach biodrowych w spodniach, to zwykła gąbka, przydatna co najwyżej jako mata do siedzenia na zimnej posadzce. Producenci wkładają ją do kieszeni na ochraniacz, by zapobiec deformacji kurtki.
Istnieją jednak także certyfikowane ochraniacze piankowe, zwykle dwuwarstwowe. Zapewniają one podstawowy stopień ochrony, a od zwykłej pianki odróżnia je certyfikat oznaczony symbolem CE tłoczonym na ochraniaczu.
Ochraniacze twarde
Ochraniacze twarde, w zależności od typu, mają za zadanie odebrać punktowe uderzenie i rozproszyć je po powierzchni; te, używane w odzieży sportowej i szosowej, muszą być dodatkowo odporne na tarcie i wysoką temperaturę. Do produkcji twardych ochraniaczy używa się najczęściej kompozytów i twardych metali, takich jak tytan, ale także aluminiowej kratki, która stosowana jest w protektorach pleców. Pod twardą skorupą protektora stosuje się miękką piankę która tłumi urazy podczas uderzenia.
Ochraniacze twarde znajdują szerokie zastosowanie w skórzanej odzieży sportowej, w zbrojach i buzerach przeznaczonych do off-roadu i motocrossu, w dodatkowych elementach ochrony biernej jak na przykład żółwie, ale także w odzieży szosowej jako ślizgi w rękawicach czy butach. Ochraniacze twarde używane w odzieży, zawsze są mocowane na stałe, co wymaga perfekcyjnego dopasowania takiej odzieży do sylwetki.
Ochraniacze miękkie
Prawdopodobnie najbardziej rozpowszechniony rodzaj ochraniaczy motocyklowych - elastomery - stosowany jest niemal we wszsytkich kurtkach i spodniach tekstylnych dostępnych na rynku. Ogromną zaletą tego typu ochraniaczy jest ich unikalna właściwość - podczas normalnego użytkowania są one miękkie jak plastelina, zaś podczas gwałtownego uderzenia twardnieją jak kamień. Dzięki temu energia kinetyczna jest skutecznie rozpraszana, a sam ochraniacz po wypadku nadaje się do ponownego użycia. Dwóch najpopularniejszych producentów tego typu ochraniaczy to D3O i SAS-TEC.
Producenci najtańszej odzieży motocyklowej stosują często podobne do znanych ochraniaczy SAS-TEC lub D3O protektory z miękkich tworzyw sztucznych. Nie mogą one jednak równać się z elastomerami ani pod względem elastyczności, ani własności tłumienia uderzeń. Czasami spotykane są również jednorazowe ochraniacze z EPS-u, czyli materiału używanego w wypełnieniach kasków. Ich skuteczność, ze względu na niewielką grubość i brak zabezpieczenia twardą skorupą z zewnątrz, jest jednak niewielka.
ZAMÓW DO SKLEPU
Wymienione w tekście produkty możesz bezpłatnie zamówić do jednego z Dobrych Sklepów Motocyklowych. Sprawdź listę sklepów.
